Ο Παραολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής, που στάθηκε η αφορμή για να διορθωθεί ένα σημαντικό οργανωτικό σφάλμα, με συνέντευξή του a-sports.gr μιλά με θάρρος ψυχής για την αναπηρία του και… ξαφνιάζει ευχάριστα!
Ο Μιχάλης Σεΐτης είναι ένα πολύ όμορφο 29χρονο αγόρι, το οποίο μέχρι πριν 3 χρόνια ζούσε στη Ρόδο, ήταν αθλητής του Στίβου από μόλις έξι ετών και οδηγούσε μηχανή. Μια νύχτα, σε ένα σκοτεινό δρόμο, η χαμηλή ορατότητα τον οδήγησε στο να τρακάρει με τη μοτοσυκλέτα του πάνω σε έναν πάγκο της λαϊκής αγοράς με αποτέλεσμα να δει το πόδι του να παθαίνει ατελή ακρωτηριασμό. Το χειρουργείο που έκανε δε μπόρεσε να το σώσει και τελικά οι γιατροί αποφάσισαν να το κόψουν λίγο πιο χαμηλά από το γόνατο.
Κάποιος άλλος, πιθανόν να ήταν θλιμμένος, οργισμένος, μελαγχολικός ή και τρελός μετά από κάτι τέτοιο. Όχι όμως ο Μike. Εκείνος από το κρεβάτι του νοσοκομείου ακόμη σκεφτόταν πως θέλει να κατέβει στην επόμενη Παραολυμπιάδα και να κερδίσει. Και το κατάφερε στο Ρίο. Μάλιστα, το παγκόσμιο ρεκόρ που σημείωσε στην κούρσα του στάθηκε αφορμή για να καταλάβει η διοργάνωση ότι έκανε λάθος ενώνοντας τις δύο κατηγορίες (μονό και διπλό ακρωτηριασμό) επανορθώνοντας την κατάσταση μόλις πριν από λίγες μέρες και χωρίζοντας ξανά την Τ43 και την Τ44 όπως δηλαδή ήταν και παλιά.
Μιλώντας με το Μιχάλη άκουσα έναν άντρα που δε ντρέπεται να πει ότι μαγειρεύει, δε φοβόταν να πει ότι είναι περήφανος που σιδερώνει τα πουκάμισά του και ότι δεν περιμένει από μια γυναίκα να τον «φροντίσει». Τα γνήσια αρσενικά φαίνονται από αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω και κυρίως από το ότι δεν τα σταματά, ούτε καν ένα ακρωτηριασμένο πόδι.
«Η δική μου αναπηρία είναι ότι πιο ελαφρύ μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα, επομένως το ότι είμαι αυτόνομος και ότι μπορώ να κάνω ότι ακριβώς έκανα και πριν με κάνει να νιώθω ευγνωμοσύνη» λέει στο a-sports.gr o Mιχάλης. Και συμπληρώνει: «Μάλιστα, με το πρόσθετο μέλος μου στις κούρσες των 100μ και 200μ, έχω καταρρίψει τα ρεκόρ μου ως αρτιμελής και τώρα βρίσκομαι πολύ κοντά στο να καταρρίψω και το χρόνο στα 400μ».
Ενώ εντυπωσιάζει λέγοντας: « Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για ότι έχουμε γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή».
Για τους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο
«Φέτος στους Παραολυμπιακούς αγώνες ένωσαν δυο κατηγορίες οι οποίες πριν αγωνίζονταν ξεχωριστά. Δηλαδή έπιασαν δυο διαφορετικές κατηγορίες, την Τ44 (μονός ακρωτηριασμός κάτω από το γόνατο) και την Τ43 (διπλός ακρωτηριασμός κάτω από το γόνατο) τις ένωσαν για να έχει μάλλον περισσότερο ανταγωνισμό και περισσότερο κόσμο κάτι που δεν ήταν καθόλου δίκαιο και έτσι κάναμε διαφορετικά παγκόσμια ρεκόρ, αφού είχαμε διαφορετικές δυνατότητες. Επομένως, έκανα παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά βγήκα έκτος, γιατί οι πρώτοι πέντε που τερμάτισαν άνηκαν όλοι στην άλλη κατηγορία. Δηλαδή βγήκα πρώτος στην κατηγορία μου αλλά έτρεχα μαζί με άλλη κατηγορία. Η επίδοσή μου αυτή ήταν ένα μέτρο πίεσης προς την Παγκόσμια Παραολυμπιακή Επιτροπή η οποία είδε πως οι κατηγορίες αυτές δε μπορούν να αγωνίζονται μαζί και έτσι τις ξεχώρισαν και πάλι», εξηγεί ο Σεΐτης.
Και προσθέτει: «Με αφορμή τη δική μου περίπτωση αποκαταστάθηκε ένα μεγάλο λάθος. Δε χρειάστηκε καν να κάνουμε προσφυγή αν και προετοιμαζόμασταν, αλλά το αντιλήφθηκαν από μόνοι τους και επανόρθωσαν διαχωρίζοντας πάλι τις κατηγορίες».
Οι φύλακες άγγελοι του Μιχάλη
«Ένα τεράστιο ευχαριστώ θέλω να πω δημόσια στους Δημήτρη και Κωνσταντίνο Χρονόπουλο, οι οποίοι ανέλαβαν τα έξοδα της προσθετικής μου και μάλιστα με στήριξαν και στο αγωνιστικό κομμάτι όχι από το μηδέν αλλά από το μείον. Αυτοί έχουν αναλάβει και μου κατασκευάζουν τα πρόσθετα μέλη, τόσο το καθημερινό όσο και το αγωνιστικό τα οποία έχουν πολλή δουλειά ειδικά τα πρώτα χρόνια γιατί το πόδι αλλάζει συνεχώς και πρέπει συνέχεια να φτιάχνεις καινούρια θήκη», τονίζει με ιδιαίτερη συγκίνηση.
Και συνεχίζει: «Το να τρέχεις με ένα πρόσθετο μέλος δεν είναι μια κίνηση που ξέρεις, είναι μια κίνηση καινούρια, είναι κάτι που το μαθαίνεις κι εγώ ακόμα μαθαίνω. Άλλη κίνηση κάνει το αριστερό μου πόδι, κι άλλη κάνει το δεξί που είναι το πρόσθετο. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να συντονίσεις αυτά τα δύο να περπατούν πόσο μάλλον να τρέχουν μαζί. Η αίσθηση όταν φορέσεις ένα πρόσθετο μέλος είναι σα να πατάς ξυπόλητος σε ένα σκληρό μπαλάκι. Δεν έχεις ισορροπία και πονάς. Το λεγόμενο κολόβωμα, δεν έχει μάθει να δέχεται το βάρος του ανθρώπινου σώματος όπως το πέλμα, με αποτέλεσμα η αίσθηση να είναι ιδιαίτερα αλλόκοτη».
Ο κόουτς…
«Προπονητής μου ήταν και είναι ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος, τον οποίο και θεωρώ έναν από τους καλύτερους στον κόσμο. Τα ρεκόρ μου ως Παραολυμπιονίκης είναι 5η,6η και 7η θέση στους Παραολυμπιακούς αγώνες, κατέχω το Πανελλήνιο, Πανευρωπαϊκό και Παγκόσμιο ρεκόρ στα 400μ, είμαι 3ος στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στα 200μ, πέρσι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Ντόχα βγήκα 4ος».
Για τα επιδόματα, τους χορηγούς και την πολιτεία
«Σαν πολίτης δε δικαιούμαι κανένα επίδομα, γιατί έχω 50% αναπηρία, ποσοστό που δε δικαιολογεί κάποιο ποσό. Σαν αθλητής δεν υπάρχει καμία στήριξη από την πολιτεία επίσης. Υπάρχουν κάποια πριμ που δικαιούμαστε τα οποία δεν ξέρουμε καν με το νέο νόμο ποια είναι, αφού σύμφωνα με αυτόν, θα ορίζει ο υπουργός Αθλητισμού το πρώτο τρίμηνο του επόμενου έτους της νίκης πόσα χρήματα θα λάβω εγώ ως επιβράβευση για το παγκόσμιο ρεκόρ που έκανα. Δεν έχουμε κανένα μηνιαίο εισόδημα από το κράτος πέρα από τις επιχορηγήσεις που δίνει στην Ομοσπονδία οι οποίες δε φθάνουν να καλύψουν τις δικές μας ανάγκες», λέει ο παγκόσμιος πρωταθλητής και καταλήγει: «Δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα κράτος το οποίο να μπορεί να στηρίξει τους πολίτες του και προσωπικά δεν περιμένω τίποτα από την πολιτεία παρά μόνο από την ιδιωτική πρωτοβουλία».
ΕΛΕΝΑ ΦΑΚΟΥ
